Ontstaan van de gilde
Keizer Karel V gaf op "den 29e dach van Lauwe 1534" (29 januari 1534) toestemming aan ridder Hugo van Gramez, heer van Wingene en raadsheer van keizer Karel V via een octrooi toestemming voor het oprichten van 2 schuttersgilden, de Sint-Sebastiaansgilde en de Sint-Joorisgilde.
Van de Sint-Joorisgilde zijn er weinig geschreven bronnen overgebleven tot 1895, hier en daar zijn er vermeldingen bij samenwerkingen met de gilde van Sint-Sebastiaan. Ook word de aanwezigheid van beide schuttersgilden meermaals beschreven in andere heerlijkheden zoals deze van Tielt en Ingelmunster. Het schuttershof werd gedeeld onder de 2 gilden en bevond zich tussen de Oude Bruggestraat, Egemsestraat en de Galgenstraat, daar waar brouwerij Verkest later gevestigd was en zich nu ook de huidige Aldi bevindt.
In 1895 werd de Sint-Joorisgilde terug opnieuw opgericht met als clublokaal de voormalige herberg Hof van Vlaanderen in de Beernemstraat. In 1908 werd een schilderij geschonken door ere-voorzitter Octaaf Sengier aan de gilde, ons recent logo is hierop gebaseerd. Zowel tijdens Wereldoorlog 1 en 2 werd er af toe geschoten in de gilde, dit in tegenstelling tot de Sint-Sebastiaansgilde die de 1ste Wereldoorlog niet overleefde. Na Wereldoorlog 2 smolt de St-Joorisgilde samen tot de St-Sebastiaansgilde om uiteindelijk in 1965 de gilde op te doeken. De staande wip werd verkocht aan de schuttersgilde van Lotenhulle.
In 1984 werd er terug een schuttersgilde opgericht door Wilfried Algoedt, 1 van de 4 oud-leden die overbleef van de verloren gegane St-Sebastiaansgilde. Als patroonheilige werd er gekozen voor St-Jooris en werd zo de naam vastgelegd van onze huidige gilde. De 2 staande wippen bevonden zich toen vlak naast het vorige clublokaal, op de parking voor het huidige zwembad. Na enige jaren werden de wippen verplaatst naar hun huidige locatie ter hoogte van de sporthal van Wingene waar ze nu nog steeds staan.
Intussen zijn we al terug meer dan 40jaar verder en kunnen we stillaan uitkijken naar ons 500-jarig bestaan in 2034. Onze gilde heeft de laatste decennia zowel hoogtes als laagtes geweten. De problemen hedendaags situeert zich erin dat het om een traditionele sport gaat waarbij het vinden van nieuwe leden moeilijker verloopt, veel leden beoefenen de sport doordat hun (groot-)ouders dit ook deden en ze als kind hierin zijn opgegroeid of personen van wie hun partner een boogschutter is en ze zo ook de sport leren kennen. De grootste uitdaging waar elke schuttersvereniging vandaag mee te kampen heeft is het vinden van nieuw bloed, vele leden worden ouder en kunnen de boog niet meer hanteren maar er komt geen instroom van nieuwe jeugdschutters om deze historische sport in eer te houden. Daarom zetten wij als gilde ook extra in op het vinden en overtuigen van kinderen die deze buitengewone sport willen verder beoefenen.
Geschiedenis van het handbooggildes
De geschiedenis van de handbooggildes in Vlaanderen gaat terug tot de middeleeuwen. In die tijd waren handbooggildes belangrijke verenigingen die zich richtten op het oefenen en behouden van de boogschietkunst. Ze speelden een cruciale rol in de lokale gemeenschap, zowel op sociaal als op militair vlak.
De handboog werd in de middeleeuwen gebruikt voor jacht en oorlogvoering, en de gildes waren dan ook vaak nauw verbonden met de verdediging van de stad of het dorp. Boogschutters werden gezien als eliteleden van de gemeenschap, en het lidmaatschap van een gilde was vaak een teken van status.
Naast de militaire aspecten waren de handbooggildes ook sociale organisaties. Ze organiseerden jaarlijkse feesten, wedstrijden en schietingen, die niet alleen de vaardigheid van de leden testten, maar ook de band binnen de gemeenschap versterkten. Gildes werden vaak opgericht rond een beschermheilige, zoals Sint-Joris en Sint-Sebastiaan wat de verbondenheid met het christendom en de lokale tradities onderstreepte.
In de loop der tijd verloren de handbooggildes hun militaire functie, vooral met de opkomst van vuurwapens. Desondanks blijven ze in veel Vlaamse steden en dorpen actief als culturele en sociale verenigingen, waarbij ze hun rijke traditie van boogschieten en gemeenschapsgevoel in ere houden. De handbooggildes zijn daarmee niet alleen een belangrijk onderdeel van het Vlaamse erfgoed, maar blijven ook een levende traditie in de regio.